Emotionele dreun
“Ik ben opgegroeid zonder moeder. Ze verliet ons gezin voor een andere man. Mijn vader moest ons zo goed en zo kwaad als het kon alleen opvoeden. Hij deed hard zijn best, hij was alles voor mij. Maar als jong meisje je moeder zien vertrekken en alleen achterblijven, zonder uitleg, was een emotionele dreun van jewelste.”

 

Tienermoeder
“Mijn vader zei dat ik goed moest studeren en niet met jongens moest optrekken. Maar toch werd ik op jonge leeftijd zwanger van mijn eerste zoon Steven. Ik zat in het zesde leerjaar en de zwangerschap betekende het einde van m’n schoolcarrière. Naar school gaan als jonge moeder, daar was geen sprake van. Ik trouwde en kreeg uiteindelijk drie kinderen.”

​

Als een stuk vuil
“Ik dacht dat ik samen met mijn man oud zou worden. Maar we hadden het niet zo breed en al snel kwamen er spanningen in onze relatie. Hij begon te schreeuwen tegen mij, hij sloeg me. Het ging van kwaad naar erger. Ook de kinderen werden slachtoffer van zijn agressie en zagen hoe ik door hem werd mishandeld. Hij gooide me soms het huis uit. Ik voelde me als een stuk vuil dat op straat werd gezet. Ik was bang. Heel erg bang. Ik vreesde voor m’n eigen leven en dat van m’n kinderen. Maar ik zat gevangen. Wegvluchten in mijn eentje durfde ik niet, want dan zou ik mijn kinderen in de steek laten, net als mijn moeder met mij had gedaan. Ik zag geen uitweg. Had ik maar een moeder die me uit de nood kon helpen.”

​

Alleen
“Uiteindelijk ging mijn man er met een andere vrouw van door en stond ik er alleen voor. Hij emigreerde naar buurland Costa Rica om daar de kost te verdienen en beloofde mij geld op te sturen voor de opvoeding van de kinderen. Dit heeft hij één keer gedaan: hij zond 45 euro. Nadien heb ik niets meer van hem gehoord.”

 

Geen korreltje rijst
“Het vertrek van mijn man betekende helaas nog niet het einde van de ellende. Ik stond er financieel nu helemaal alleen voor. Helemaal alleen om drie jonge kinderen op te voeden. Het gebeurde vaak dat de kinderen me om eten vroegen, terwijl ik hen niets kon geven, zelfs geen korreltje rijst. Ik zat helemaal aan de grond. En daarbovenop moest ik ook nog mijn huishuur betalen… Ik was de wanhoop nabij. Mochten ze mij toen gevraagd hebben om foute dingen te doen, ik had het gedaan, voor mijn kinderen.”

​

Pedalen kwijt
“Op een dag zag ik echt geen uitweg meer en nam ik een heleboel pillen in. Ik wou eruit stappen, ik kon niet meer. Ik was de pedalen helemaal kwijt. Mijn kinderen sloegen alarm en ik werd naar het ziekenhuis gebracht. De arts overtuigde me om de pillen uit te braken. Ik moest het doen voor m’n kinderen, zei ze. Dat deed ik uiteindelijk.”

​

Casa Jesús Amigo 
“Toen ik het ziekenhuis verliet, kreeg ik hulp in Casa Jesús Amigo. Mijn kinderen konden er na schooltijd heen. Ze kregen er huiswerkbegeleiding en een middagmaal. Ik ging helpen in de keuken van het centrum als vrijwilligster. Het feit dat mijn kinderen nu minstens één maaltijd per dag konden krijgen, was voor mij al een hele opluchting en een grote zorg minder.“

​

Straatbende
“Maar de gebeurtenissen hadden hun sporen nagelaten. Vooral bij mijn tienerzoon Steven. Hij werd heel opstandig. Ik had geen vat meer op hem. Hij was kwaad op zijn vader, omdat hij ons in de steek had gelaten, en mij verweet hij dat ik het zo ver had laten komen. Hij begon meer en meer te spijbelen en op straat rond te hangen. Hij raakte betrokken in een straatbende, in één van de gevaarlijkste wijken van de stad, de “vervloekte buurt”. Ik zag hem wegglijden… Ik kon alleen maar hopen dat hij niet in de drugshandel verzeilde, dat hij geen zware stommiteiten zou uithalen. Wat kon ik doen…” 
 

Gevangenis
“Op een dag belde de politie mij op om te zeggen dat hij was opgepakt voor diefstal.  Ik bezocht hem in de gevangenis. Vreselijk… Mijn zoon, amper 14 jaar oud, tussen al die criminelen, opeengepakt op een paar vierkante meter. “Mama, ik hou het hier niet vol, haal mij hier uit”. Hij huilde dag en nacht en schreeuwde zijn onschuld uit. Hij zwoer me dat hij niet had gestolen, dat hij naast zijn “vriend” stond, dat hij zag hoe die een GSM stal, maar op voorhand niets afwist van zijn plannen. “

 

Het juiste spoor
“Na een paar dagen hebben ze Steven vrij gelaten, onder de strikte voorwaarde dat hij opnieuw naar school zou gaan en hem zou laten begeleiden door de mensen van Casa Jesús Amigo. Steven blijft nu van maandag tot vrijdag in het centrum. Hij krijgt psychologische begeleiding, huiswerkbegeleiding, en alle zorgen die hij nodig heeft. Ik merk dat Steven tot inkeer is gekomen. Hij beseft dat een toekomst in een jongerenbende geen uitweg is uit de problemen. Je hoort me niet zeggen dat hij nu een engeltje geworden is, hij blijft een puber en we hebben nog vaak woordenwisselingen, maar hij zit nu terug op het juiste spoor. De waarden die ze hem in Casa Jesús Amigo bijbrengen, het vertrouwen dat hij er krijgt van de medewerkers en de huiselijke sfeer in het centrum, doen mij echt geloven dat het goed komt met hem. Hij heeft iets positiefs om aan te werken. Hij gaat er echt voor.”

 

Machismo
“In het centrum leert Steven op een respectvolle manier om te gaan met meisjes. Ik wil dat hij mannen en vrouwen als gelijkwaardig beschouwt. Niet als zijn vader, die mij als een stuk vuil behandelde. In Nicaragua wordt het machismo nog vaak verheerlijkt. Het is de norm. Een man hoort aan zijn vrouw te tonen wie de baas is, en af en toe een robbertje te vechten met andere mannen om zijn mannelijkheid te bewijzen. Steven mag zo niet worden. Want ik heb zelf aan den lijve ondervonden waar dit toe leidt, en Steven ook. Ik geloof in hem. Hij wordt geen machista, zoals zijn vader!

 

Hoop
“Hier in Casa Jesús Amigo vond ik opnieuw hoop. Ik worstel nog met het verleden. En als ik erover praat, barst ik nog vaak in tranen uit. Maar hier zeggen ze dat het oké is om te huilen. “Ook sterke vrouwen mogen af en toe eens huilen.” Dat lucht op. Maar ik geloof opnieuw in de toekomst van mijn gezin. Ik ontmoet hier heel wat andere alleenstaande moeders van ontwrichte gezinnen. We vinden steun bij elkaar. Ik voel dat mijn ervaringen moed kan geven aan andere moeders die de wanhoop nabij zijn. Ik begrijp maar al te goed wat ze doormaken. Ik zie het dan ook als mijn taak om hen zo veel mogelijk te steunen en hen duidelijk te maken dat er licht is op het einde van de tunnel.”

​

Blijven vechten
“Ik heb het nog altijd moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Vooral om de huur en de water- en elektriciteitsfacturen te betalen. Maar ik heb het gevoel dat ik er nu niet meer alleen voor sta. Dat geeft me de kracht om iedere dag opnieuw te vechten voor mijn gezin. Ik wil hen een betere toekomst geven dan het leven dat ik tot nu toe had. Ik wil dat ze alle drie kunnen studeren en hun dromen waar maken. Ik weet dat God mij daarin altijd zal helpen. Hij is fantastisch. Hij laat me niet in de steek, want kijk waar ik nu ben terecht gekomen: in een veilige haven, Casa Jesús Amigo .”

​

​

​