Ooit een eigen gezin? Nee toch...

Emmanuel is 21 jaar, en trotse vader van de paar weken oude Emma. Hij woont samen met zijn vrouw Brenda en zijn kersverse dochter in een klein huisje op het erf van zijn schoontante.

“Dat ik ooit een eigen gezin zou stichten en in een eigen huisje zou wonen, daar kon ik vroeger alleen maar van dromen. Als kind groeide ik op straat op. Mijn ouders konden nauwelijks voor mij zorgen. Naar school gaan interesseerde me niet en mijn toekomst, daar stond ik niet bij stil. Hier en nu, dat was het enige wat telde.” 

 

Kindertijd in Jesús Amigo

 “Ik kwam terecht in het Casa Jesús Amigo, waar ik het grootste deel van mijn kindertijd heb doorgebracht. Dankzij de hulp van het centrum, kon ik mijn studies secundair onderwijs afwerken. In de laatste twee jaar mocht ik zelfstandig in een huis wonen op het terrein van het centrum, samen met enkele andere jongens. We leerden wassen, koken, onszelf te organiseren, … kortom alles wat we nodig hadden om op eigen benen te kunnen staan. Geen idee wat er van mij was geworden zonder Jesús Amigo.”

 

Vrijwilliger
“Toen ik 18 was, was ik helemaal klaar om alleen te gaan wonen. Ik wou echter heel graag iets terug doen voor het centrum. Ik besloot om als vrijwilliger mee te helpen op de kleine boerderij van Jesús Amigo (kippen, varkens, moestuin). Later ging ik computerlessen geven aan de jongens en meisjes in het centrum. Dit doe ik nu nog altijd. Enkele keren per week sta ik ook in voor de nachtopvang bij de jongens die het rehabilitatieprogramma volgen. 

 

Wederzijds respect
Omdat ik zelf jarenlang in het centrum gewoond heb, kan ik mij heel goed inleven in de situatie van deze kinderen. Ik herken mezelf vaak in hen. Dit maakt het een stuk gemakkelijker om een goede relatie met hen op te bouwen. Ik heb respect voor hen, omdat ik weet wat ze doormaken. En zij hebben respect voor mij, want ze beschouwen me als één van hen. De belangrijkste raad die ik hen geef is: “Geef niet op. Blijf in jezelf geloven”. 

 

Schouderklopje
Als straatkind voel je je immers vaak helemaal alleen op de wereld. Niemand die je aanmoedigt, die je een schouderklopje geeft als je iets goed doet. Je verlies heel snel je zelfvertrouwen. Vandaar dat het Centro Jesus Amigo zo belangrijk is geweest voor mij. Mensen hebben waarop je kan rekenen, die in je geloven, die je respecteren, die je blijven graag zien, hoeveel stommiteiten je ook uithaalt, da’s zo belangrijk als kind. Mijn dochter wil ik daarom zeker twee belangrijke waarden doorgeven: liefde en respect. Voor anderen, maar ook voor jezelf. Dit laatste is minstens even belangrijk.”  

 

Verantwoordelijkheid
 “Ik hoop heel hard dat onze kleine meid later niet hetzelfde moet doormaken als ik. Mijn vrouw en ik willen echt onze verantwoordelijkheid als ouder opnemen om haar een beter toekomst te geven dan wijzelf hebben gehad. Ik denk dat de moeilijkheden die ik vroeger als kind heb moeten doorstaan, mij nu, als vader, wel sterker hebben gemaakt. Ik heb heel veel geleerd uit mijn ervaringen, en dit zal denk ik goed van pas komen in de opvoeding van onze dochter. Ook Brenda heeft een moeilijke jeugd achter de rug. Op haar dertiende moest ze al gaan werken, want haar ouders konden het schoolgeld niet meer betalen. Op latere leeftijd heeft ze dan toch haar studies weten af te werken. Je ziet, we zijn allebei doorzetters, dat komt dus wel goed, wat er ook gebeurt!”

 

Toekomst
“We zien de toekomst beiden positief tegemoet. Brenda begint binnenkort aan een taalopleiding Engels en zal dan wellicht aan de slag kunnen in een callcentrum of als stadsgids. Ikzelf sleepte vorig jaar een studiebeurs in de wacht voor een ingenieursopleiding, maar door de politieke onrusten ging de universiteit tijdelijk dicht, dus is het nu nog even afwachten. Maar ondertussen zet ik mijn taak als opvoeder en computerleraar in het centrum met veel toewijding voort en volg ik een cursus boekhouding. Want stilstaan, is achteruitgaan…“